Guevara de la Serna, Che, bijgenaamd: Ernesto (Rosario 14 juni 1928 – Bolivia 9 okt. 1967), Argentijns politicus en marxistisch politiek theoreticus, maakte tijdens zijn studietijd (in 1953 studeerde hij te Buenos Aires af in de medicijnen) lange reizen door Latijns-Amerika, verbleef in Bolivia tijdens de revolutie van 1952 en in Guatemala tijdens het bewind van Arbenz en de in 1954 volgende, door de Verenigde Staten geïnspireerde, staatsgreep. In 1955 maakte hij in Mexico kennis met de gebroeders Castro, met wie hij eind 1956 op Cuba landde. Na de vestiging van het revolutionaire Cuba (1 jan. 1959) had Guevara als hoofd van de militia, president van de Nationale Bank en minister van Industrie een groot aandeel in de binnenlandse hervormingen. Hij was te beschouwen als de rechterhand van Fidel Castro en de tweede man van Cuba. Kort na een officiële reis door Afrika en Azië in 1965 verliet hij Cuba om groepen guerrillastrijders op het Latijns-Amerikaanse vasteland te organiseren. Op 8 okt. 1967 werd hij in Bolivia door regeringstroepen gevangengenomen en de dag daarop gedood.Kenmerkend voor Guevara's ideeën was dat hij niet zwoer bij land en brood alleen, maar in hoge mate geboeid was door een positieve, optimistische mensleer. Hij was ervan overtuigd dat de (revolutionaire) mens van de toekomst zijn streven naar eigenbelang zou laten varen en zou kunnen worden opgevoed tot gemeenschapszin en naastenliefde. Guevara stond niet op het standpunt van een dogmatisch marxisme, maar paste basisthesen van deze leer toe op de situatie in Latijns-Amerika. Het ‘feodale imperialisme’ in dit werelddeel kon, naar zijn mening, alleen door revolutionaire, gewapende strijd overwonnen worden. Tegenover de politiek van de Sovjet-Unie en de leiders van de communistische partijen in Latijns-Amerika stond Guevara tamelijk afwijzend. Zijn publicaties hebben een enorme invloed gehad. Hij werd voor velen het symbool van een onbaatzuchtige strijd voor een betere wereld.