De Romeinse Keizer Gaius Valerius Maximianus Galerius werd naar alle waarschijnlijkheid geboren in het jaar 260 en overleed op 5 mei 311.
Gaius was afkomstig uit Dacië, maakte carrière in het leger en werd in 293 schoonzoon van keizer Diocletianus, die hem adopteerde en met de titel caesar ( ‘onderkeizer’ én kroonprins) als mederegent van het oostelijk rijksdeel aanstelde, speciaal voor het Donaugebied, later ook aan het Perzische front. Waarschijnlijk onder Galerius’ inspiratie begon in 303 de laatste grote christenvervolging, hier en daar echter door plaatselijke machthebbers gesaboteerd. Toen Diocletianus en zijn mede-augustus Maximianus in 305 afstand deden, verhieven zij Galerius en diens collega in het westen, Constantius Chlorus, tot augustus ( ‘opperkeizer’); dezen stelden Valerius Maximinus Daia (Galerius’ neef) en Severus als caesar aan. Na de dood van Constantius (306) werd Diocletianus’ systeem, de tetrarchie (de verdeling van de heerschappij onder vier keizers), doorbroken, doordat Constantius’ zoon Constantijn I (de Grote) zich in Britannia tot augustus liet uitroepen, terwijl Maximianus’ zoon (en Galerius’ schoonzoon) Maxentius met steun van zijn vader Italië op de nominale augustus Severus veroverde (306–307). Na een vergeefse expeditie in Italië om zijn collega te wreken, benoemde Galerius, die Constantijn slechts als caesar erkend had, in 307 zijn vriend Valerius Licinianus Licinius tot augustus, in naam van het westelijk rijksdeel als Severus’ opvolger, maar in feite met de Donauprovincies als machtsgebied; daarop nam Maximinus Daia in Azië en Egypte eveneens die titel aan (308). Op 30 april 311 vaardigde Galerius het tolerantie-edict van Serdica (thans Sofija) uit, dat het christendom als religio licita (geoorloofde godsdienst) erkende.