De Amerikaanse acteur Woody Allen werd geboren op 1 december 1935 in New York, USA, onder de echte naam Allen Stewart Konigsberg.

Op z'n zeventiende veranderde hij zelf zijn naam in Woody Allen. In 1953 schreef Woody zich in bij de universiteit van New York waar hij al snel zakte voor de de cursus "Motion picture production" waarna hij de school verliet en begon te schrijven voor de komiek David Alber voor 20 dollar per week. Twee jaar later behaalde hij een diploma televisie script schrijven en werkte hij aan de in Amerika legendarische show Your Show of Shows en voor Pat Boone. Allen kreeg een nominatie voor een Emmy en besloot een stand-up performer te worden.
Toen Allen na enige tijd in New York een goede naam opgebouwd had, werd hij vaak voor talk-shows uitgenodigd wat resulteerde in zijn speelfilmdebuut What's new pussycat, een film waarvan hij ook het verhaal schreef. Hierdoor nam zijn interesse in live optredens af. In 1966 maakte hij zijn regiedebuut met What's up tiger Lily en werd zijn eerste toneelstuk "Don't Drink the Water" op Broadway opgevoerd. "Take the money and run" was de eerste volledige Allen film want hij schreef, regiseerde en speelde de hoofdrol. In 1972 verscheen Woody in de film Play it again Sam waarna hij in 1973 weer zelf regiseerde. Sleeper was het resultaat.
In 1977 volgde een belangrijke stap in zijn ontwikkeling met het bitterzoete Annie Hall. Deze film tilde Allens werk naar een hoger plan en voor velen is Annie Hall de meest wezenlijke Woody Allen film. Persoonlijk en bedachtzaam en tegelijkertijd satirisch en onderhoudend. Annie Hall kondigde een nieuw tijdperk van intelligente en complexe komedies aan maar Allen keerde zich van de humor af en maakte in 1978 "Interiors", een onheilspellend drama waarbij Woody geinspireerd werd door het werk van zijn held Ingmar Bergman.
Manhattan in 1979 (tot 1993 zijn laatste film met Diane Keaton) was de film waarin Allen's humor en zijn verlangen naar respect elkaar halverwege tegenkwamen. Het resultaat was een autobiografische ode aan zijn geliefd New York op de muziek van George Gershwin. Deze mooie zwart-wit Panavision film was een beetje omstreden omdat het vriendinnetje, in de film, van Allen (Mariel Hemingway) minderjarig was.
Bergman (en William Shakespeare) was opnieuw een inspiratiebron bij het maken van A Midsummer Night's Sex Comedy (1982) de eerste film met Allen's nieuwe geliefde Mia Farrow. Hannah and her sisters (1986) een Chekhovian visie op de verhoudingen binnen een New Yorkse familie won een Oscar voor Best Original Screenplay. Een jaar later volgde Radio days een terugkeer naar de komische film.
Shadow and fog (1992) was een door de kritiek beschimpte allegory over anti-semitisme die de horror films uit de jaren dertig en de Europese films uit de jaren vijftig combineerde. Husbands and wifes (1992), werd door de film distribiteur (de eerste Allen film die door TriStar pictures gereleast werd) vervroegd uitgebracht om te profiteren van de overeenkomsten tussen de film en het werkelijke leven van Allen en Farrow. Het echtpaar was gescheiden, Allen was een verhouding begonnen met Soon Yi Previn (de geadopteerde dochter van Mia Farrow) en Farrow beschuldigde Allen van kindermishandeling.
In 1993 maakte Allen 'Manhattan murder mystery' waarbij zowel het idee voor de film als de hoofdrolspeelster (Diana Keaton) van Annie Hall afkwamen. Een jaar later volgde Bullets Over Broadway met een onmiskenbare boodschap: In liefde en kunst is alles ge-oorloofd. Mighty Aphodite (1995) ging over adoptie en ontrouw, twee zaken waarmee Allen zeer goed bekend is.
In 1996 regiseerde Allen zijn eerste musical Everyone Says I Love You, Hij combineerde in 1999 weer twee van zijn zwakheden -muziek en nostalgie- in de film Sweet and lowdown waarin Sean Penn een dronken jazz gitarist in de jaren dertig speelde.