Het gehoor van een hond is beslist superieur aan dat van een mens. Testen wezen uit de een hond geen gevolg geeft aan geluiden tot in de derde levensweek.  Vanaf dat ogenblik gaat het gehoor een grote rol spelen in hun leven.  Honden hebben niet alleen 'grote oren' in vergelijking met de mens, maar kunnen die ook bewegen ! Zes honderdsten van een seconde volstaan voor een hond, om een geluid te lokaliseren !  Met één oor vangt hij het geluid op en het andere gebruikt hij voor de 'fijnafstelling'. Een hond kan ook geluiden waarnemen die vier keer zo ver verwijderd zijn als de geluiden die wij als mens kunnen waarnemen. Een hond hoort een geluid niet 'harder', maar wel 'beter' en 'verder', doordat hij er zijn oren perfect kan op afstemmen. 'Lange' geluidsgolven of -trillingen worden door hond en mens even goed gehoord, maar van zodra het gaat om 'hogere tonen' is het menselijk gehoor beperkt tot een golflengte van 20.000 hertz. Een hond daarentegen, kan tonen horen tot een bereik van 30.000 hertz. In die zin worden 'hondenfluitjes' gebruikt : die produceren een toonhoogte die tussen de 20.000 en de 30.000 hertz ligt, zodat de mens het niet meer hoort maar de hond wel !  Met hun frequentiebereik zijn honden echter niet de 'supers' van het dierenrijk.  Een vleesmuis kan bijvoorbeeld tonen horen tot 95.000 hertz en een dolfijn tot 130.000 hertz. 
Het gehoor van een hond is zo 'verfijnd' dat hij 'twee tonen' kan onderscheiden, tot op een achtste toon nauwkeurig. Dit verklaart waarom een hond het motorgeluid van de auto van zijn baas herkent tussen andere motorgeluiden van zelfs identieke wagens.

De oren als communicatiemiddel
Voor een hond zijn de oren 'ideale seingevers', aangezien een hondenoor heel beweeglijk is. De stand van de oren kan dan ook heel snel veranderen. Naast hun rol als ontvangers van geluidssignalen, vervullen de oren ook een rol in de onderlinge communicatie tussen honden en tussen hond en mens. Via de stand van de oren worden op korte afstand visuele signalen doorgegeven, voornamelijk in verband met de motivatie van de hond.
Oren die naar voor gericht zijn kunnen twee dingen betekenen : ofwel spitst de hond de oren uit interesse voor de omgeving, ofwel doet hij dat uit agressie. Een onderdanige hond houdt de oren een stuk lager. Een angstige hond bijvoorbeeld, houdt de oren plat tegen het hoofd.

Ooraandoeningen
Oorproblemen komen bij honden zeer vaak voor ! Het voortdurend schudden met het hoofd, krabben aan het oor en onfris riekend oorsmeer zijn de opvallendste symptomen. De oorzaak is meestal een parasiet : 'oormijt'. Honden met dichtbehaarde, zware afhangende oorflappen zoals spaniels, hebben meer last van oorproblemen dan honden met staande oren zoals bijvoorbeeld de Duitse Herdershond.  Bij sommige rassen komt erfelijke doofheid voor, vaak in samenhang met een spierwitte vacht. Een verminderd gehoor en zelfs doofheid worden in verband gebracht met hoge leeftijd. Evenwichtsstoornissen tengevolge van ooraandoeningen komen bij honden van elke leeftijd voor. Deze worden meestal veroorzaakt door ontstekingen van de inwendige gehoorgang.
Daarom is het van groot belang dat de oren van uw hond regelmatig worden nagezien en uitgekuist.  Elke hondentrimmer of trimster weet dan ook dat dit een belangrijk onderdeel vormt van de toilettage en kan u bij problemen doorverwijzen naar de dierenarts.

De bouw van het oor
We onderscheiden het uitwendige oor of de oorschelp en het inwendige oor.
De oorschelpen vangen geluidsgolven op en richten die op het trommelvlies. Trillingen, veroorzaakt door geluidsgolven op het trommelvlies, worden versterkt in het middenoor (zie bijgaand schema) en doorgegeven aan het inwendige oor. Deze trillingen worden omgezet in zenuwprikkels naar de hersenen.