Antarctica wordt wel omgeven door een continent en daar bevinden zich dan ook verschillende waarnemingsposten van diverse landen. In deze basissen houdt men zich enkel en alleen bezig met wetenschappelijk onderzoek. De verschillende landen die in dit onderzoek meewerken (waaronder Amerika en Rusland) bewijzen hier dat samenwerking op een vreedzame manier mogelijk is ! Hier worden geen vlaggen geplant om land op te eisen en spreekt men niet over nucleaire wapens. Antarctica is een uniek openluchtlaboratorium, fascinerend voor biologen en fysiologen, voor meteorologen en geofysici, voor cartografen enz. Het fascinerende van dit witte continent is dat het waarschijnlijk de sleutel bevat naar het verleden van moeder aarde. Diep in de grond zijn hier de sporen gevonden van boombladeren en zelfs de sporen van steenkool (zie onze rubriek paleontologie

Het verre verleden
Lag Antarctica dan in het verleden dichter bij de evenaar dan nu ? Veel geofysici zijn bereid om dit aan te nemen, want er komen steeds meer aanwijzingen dat de theorie over de zogenaamde drift der continenten klopt. Deze theorie stelt ondermeer dat Zuid-Amerika en Afrika ooit met elkaar verbonden waren, zoals hun kustvormen trouwens duidelijk suggereren. Eén blik op de wereldkaart is voldoende om die twee continenten aan elkaar te passen. Deze theorie veronderstelt dat de aarde in een zeer ver verleden maar twee oercontinenten heeft gekend : Laurasia en Gondwanaland. Het laatste zou het tegenwoordige Zuid-Amerika, Afrika, India, Australië en Antarctica hebben omvat. Antarctica zou van dit oercontinent het centrum zijn geweest. Het zou ook veel dichter bij de evenaar hebben gelegen dan nu. Tot de feiten die suggereren dat er vroeger sprake is geweest van één geheel, behoren fossiele vondsten (in Antarctica) van levende wezens die nu nog in de fauna van Australië worden aangetroffen en van de onderzeese verbinding tussen het Zuidamerikaanse vasteland en het zuidpoolcontinent : het Andesgebergte loopt onder water door tot in het Zuidpoolgebied.
Dat water rondom Antarctica is altijd maar zo’n beetje beschouwd als het uiterste zuiden van drie oceanen : de Atlantische, de Indische en de Stille Oceaan. Maar er zijn oceanografen die volhouden dat men de wateren rondom het zuidpoolgebied een eigen karakter moet toekennen en dat we dus moeten spreken van nog een vierde oceaan : de Antarctische. De grens tussen bijvoorbeeld de Atlantische en de Antarctische Oceaan passeert volgens hen wanneer men in zijn netten een garnaalachtig diertje vangt, dat in het Engels ‘krill’ wordt genoemd. Het maakt deel uit van één van de kortste voedingsketens die we op deze planeet aantreffen, want het voedt zichzelf met de microscopisch kleine organismen die we aanduiden met de naam plankton. Het dient op zijn beurt als voeding voor de walvis, het grootste zoogdier dat tegenwoordig op aarde leeft.
Andere elementen die de hierboven bedoelde watergrens markeren zijn een vrij scherpe temperatuurdaling van het zeewater en een verandering in het zoutgehalte.