Verzuurde neerslag bevat steeds een overmaat aan sulfaat- en/of nitraationen. Daarnaast bevat de neerslag ook potentieel verzurend ammonium. Verontreinigingen als zwaveldioxide (SO2), ammoniak (NH3) en stikstofoxiden (NO en NO2) zijn de voornaamste oorzaken van de verzuring. Een belangrijke bron van SO2-emissie is de verbranding van fossiele brandstoffen: aardolie, aardgas en steenkool. Hierbij moet primair worden gedacht aan de raffinaderijen en elektriciteitscentrales. Ammoniak in de atmosfeer is afkomstig van de productie en verspreiding van dierlijke mest. Het verkeer, de elektriciteitscentrales en verwarming van ruimten zijn de grote bronnen voor wat betreft de emissie van NO en NO2. Daarnaast dragen geofysische processen (bijv. vulkanisme) en biologische processen (de afscheiding van zwaveloxide door algen) bij aan de vorming van zure regen. De in de praktijk geconstateerde verzuring van de bodem van bossen en natuurlijke ecosystemen moet worden toegeschreven aan de som van ‘natte’ en ‘droge’ depositie.
 

De verzuring van de atmosfeer heeft grote gevolgen voor het milieu en voor bouwwerken die bijv. kalksteen bevatten.

In het milieu worden allerlei soorten organismen die slecht tegen een zure omgeving bestand zijn, in hun voortbestaan bedreigd. Op sommige plaatsen kan daardoor een ecologische ramp ontstaan. Met name in meren en andere oppervlaktewateren die weinig zuurbindende stoffen bevatten, zoals in meren in Scandinavië, Canada en de Verenigde Staten en vennen in Nederland en België, stijgt de zuurgraad dermate dat al het leven eruit kan verdwijnen. Bij daling van de pH beneden 5,5 kunnen de gevoeligste vissoorten (o.a. zalm) zich al niet meer voortplanten en bij verdere daling wordt ook het leven voor volwassen vissen onmogelijk. Meren waarin de pH gedaald is tot 4,6 zijn biologisch ‘dood’. De sterfte van vis en broedsel wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat bij die pH giftige zware metalen en aluminium in oplossing gaan. In Scandinavië bieden de granietachtige gesteenten geen natuurlijke bescherming tegen verzuring (vanwege de geringe buffercapaciteit).

Naar het zich laat aanzien zijn vele boomsoorten, vooral naaldboomsoorten, slecht bestand tegen de verzuring van de bodem. De schimmels, waarmee zij in symbiose leven, verdwijnen, vermoedelijk door mobilisatie van zware metalen en aluminium, stoffen die voor de symbiontische schimmels gevaarlijk zijn. Daardoor worden de bomen gevoeliger voor aantasting door ziekteverwekkende schimmels, parasieten en dergelijke. Veel bossen zijn ernstig aangetast, vooral in de buurt van industriegebieden en op plaatsen waar intensieve veehouderij bedreven wordt.
 

Op nationaal niveau worden er door met name de Europese Unie maatregelen genomen om de gevolgen van de zure regen te verkleinen. Door eisen te stellen aan de uitstoot van zuurvormende oxiden, door het bevorderen van het gebruik van schonere auto's (zuiniger en uitgerust met een katalysator die schadelijke stoffen omzet), door beperking van de intensieve veehouderij (bron van verzuring door ammoniak) en dergelijke, proberen de overheden de verzuring een halt toe te roepen.