Toen Isaac Newton nog maar drie jaar oud was, stierf zijn vader en trouwde zijn moeder opnieuw. Ze ging in een naburig dorp wonen en liet hem achter bij zijn oma. Isaac was niet gelukkig. Hij zat vaak in de boomgaard achter zijn huis, Woolsthorpe Manor in Lincolnshire, met een smeulende haat voor zijn stiefvader. In 1653, toen Isaac tien was, kwam zijn moeder terug. Ze wilde dat hij zich nuttig maakte, maar hij wilde alleen lezen. Uiteindelijk stuurde ze hem naar school. Isaac leerde niet veel op school behalve Latijn, de taal van de wetenschap. Deze taal kwam goed van pas toen hij naar de universiteit van Cambridge ging. Er was zoveel te lezen. Het officiële onderwijs was ouderwets, maar Newton bracht zichzelf de nieuwe wetenschap van Galileo, Descartes en anderen bij. 'Plato is mijn vriend, Aristoteles is mijn vriend, maar mijn beste vriend is de waarheid', zo schreef hij in zijn aantekenboek.
Hij was net afgestudeerd toen de pest in 1665 uitbrak, waardoor iedereen Cambridge moest verlaten. Newton keerde terug naar Woolsthorpe. De boomgaard was er nog, en Newton ging er weer zitten, nu vol met wetenschappelijke vragen. Een vraag was 'wat houdt de planeten in hun baan ?'. Terwijl Newton te midden van de oude bomen hierover nadacht, met hemellichamen zoals de maan voor in zijn gedachten, viel er een appel. Alleen een genie als Newton kon het verband zien. De maan bleef om de aarde cirkelen omdat ze, net als de appel, aan het vallen was. De zwaartekracht zorgde ervoor dat de maan naar de aarde afboog in plaats van een rechte lijn te volgen. Op dezelfde manier zouden de planeten om de zon kunnen cirkelen.
Newton liet zien dat de zwaartekracht evenredig met het kwadraat van de afstand zwakker werd. Dus op een planeet die twee keer zo ver van de zon verwijderd is als een andere, werkt slechts een vierde van de kracht, als ze drie keer zo ver weg is, zal de kracht een negende zijn, enzovoort. Andere mensen hadden dit gezegd, maar Newton ging verder. Met de hulp van de krachtige nieuwe wiskunde die hij had uitgevonden en zijn bewegingswetten bewees hij dat de zwaartekracht de banen van alle planeten kon verklaren. Deze kracht was als het ware de lijm die het heelal bij elkaar hield. In 1687 publiceerde Newton zijn boek Philosophiae Naturalis Principia Mathematica, meestal afgekort tot Principia. Hierin beschreef hij zijn drie bewegingswetten, dien ten grondslag liggen aan de manier waarop voorwerpen bewegen, en zijn theorie van zwaartekracht en het heelal. Maar zijn persoonlijke wereld was niet zo goed geordend. Vlak voor de publicatie beschuldigde een andere wetenschapper, Robert Hooke, Newton van het stelen van zijn ideeën. Newton heeft hem dit nooit vergeven. Zoals hij de man die zijn moeder meenam haatte, verachtte hij nu de rivaal die hem zijn roem wilde afnemen.